عطار » مختارنامه » باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد » شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای صبح دمی به خنده بگشای لبی</p></div>
<div class="m2"><p>تا باز رهم من از چنین تیره شبی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون از خورشید در دل آتش داری</p></div>
<div class="m2"><p>گر درگیرد دَمِ تو نَبْوَد عجبی</p></div></div>

شمارهٔ ۲۰

ای صبح دمی به خنده بگشای لبی
تا باز رهم من از چنین تیره شبی
چون از خورشید در دل آتش داری
گر درگیرد دم تو نبود عجبی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از صبح خواستار لبخندی است تا او را از شب تاریکی رهایی بخشد. او به این نکته اشاره می‌کند که اگر صبح نیز مانند آتش خورشید در درونش شعله‌ور باشد، جای تعجبی نخواهد داشت که زندگی دوباره روشن شود.

شمارهٔ ۱۸

ای صبح دمی به خنده بگشای لبی
تا باز رهم من از چنین تیره شبی
چون از خورشید در دل آتش داری
گر درگیرد دم تو نبْود عجبی

شمارهٔ ۱۹

هوش مصنوعی: صبح، با لبخندی به من کمک کن تا از این شب تاریک و غم‌انگیز آزاد شوم.

ای صبح دمی به خنده بگشای لبی

تا باز رهم من از چنین تیره شبی

هوش مصنوعی: اگر در دل آتش، نور خورشید را داشته باشی، تعجبی ندارد که اگر دمی به آن حرارت بیفزایی، همه چیز شعله‌ور شود.

چون از خورشید در دل آتش داری

گر درگیرد دَمِ تو نَبْوَد عجبی

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده