عطار » مختارنامه » باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای شب تو طریقِ زلفِ جانان داری</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی نتوان گفت که پایان داری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای صبح مرا جان به لب آمد امشب</p></div>
<div class="m2"><p>آخر نَفَسی بزن اگر جان داری</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

ای شب تو طریق زلف جانان داری
یعنی نتوان گفت که پایان داری
ای صبح مرا جان به لب آمد امشب
آخر نفسی بزن اگر جان داری

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر شب را به عنوان معشوقی توصیف می‌کند که زیبا و پر رمز و راز است و نمی‌توان برای او پایانی تصور کرد. در عین حال، شاعر به صبح اشاره می‌کند و از آن می‌خواهد که آنقدر منتظر نماند که جانش به لب برسد. او از صبح می‌خواهد تا نفسی به او ببخشد، چون به شدت در انتظار است.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: ای شب، تو چنان غنایتی در زلف محبوب داری که نمی‌توان گفت که زمانی برای پایان‌ یافتن داری.

ای شب تو طریقِ زلفِ جانان داری

یعنی نتوان گفت که پایان داری

هوش مصنوعی: ای صبح! به من جانم نزدیک شده است. امشب آخرین نفسی را بکش اگر هنوز جان داری.

ای صبح مرا جان به لب آمد امشب

آخر نَفَسی بزن اگر جان داری

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده