عطار » مختارنامه » باب چهل و پنجم: در معانیی كه تعلق به گل دارد » شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با گل گفتم که با چنین عمر که هست</p></div>
<div class="m2"><p>انگار که نیست رخت بر باید بست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گل گفت: چو نیست در جهان جای نشست</p></div>
<div class="m2"><p>هم بر سر پای میروم دست به دست</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3439 - عطار » مختارنامه » باب چهل و پنجم: در معانیی كه تعلق به گل دارد » شمارهٔ ۵۴

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۵۱

شمارهٔ ۵۵

با گل گفتم که با چنین عمر که هست
انگار که نیست رخت بر باید بست
گل گفت چو نیست در جهان جای نشست
هم بر سر پای میروم دست به دست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به گفتگو با گل می‌پردازد و می‌گوید با عمری که دارد، به نظر می‌رسد باید از زندگی خداحافظی کند. گل پاسخ می‌دهد که اگر در جهان جایی نیست، پس بهتر است بر سر پا بماند و با دیگران دست به دست برود. این گفت‌وگو به نوعی به تکرار و بی‌معنایی زندگی اشاره دارد.

شمارهٔ ۵۳

شمارهٔ ۵۴

هوش مصنوعی: به گل گفتم که با توجه به اینکه این عمر خیلی کوتاه است، انگار که هیچ نیست. پس بهتر است از زندگی لذت ببریم و چادر بر سر بگذاریم.

با گل گفتم که با چنین عمر که هست

انگار که نیست رخت بر باید بست

هوش مصنوعی: گل گفت: وقتی که جایی برای نشستن در دنیا وجود ندارد، من هم بر روی پاهایم می‌روم و دست در دست دیگران می‌گذارم.

گل گفت: چو نیست در جهان جای نشست

هم بر سر پای میروم دست به دست

شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده