عطار » مختارنامه » باب چهل و پنجم: در معانیی كه تعلق به گل دارد » شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گل گفت: که گه زخم زند صد خارم</p></div>
<div class="m2"><p>گه باد به خاک ره فشاند خوارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گه مردِ گلابگر بر آتش نهدم</p></div>
<div class="m2"><p>آخر منِ غم کش چه جنایت دارم</p></div></div>

شمارهٔ ۲۲

گل گفت که گه زخم زند صد خارم
گه باد به خاک ره فشاند خوارم
گه مرد گلابگر بر آتش نهدم
آخر من غم کش چه جنایت دارم

هوش مصنوعی: در این شعر، گل به بیان احساسات خود می‌پردازد و از درد و رنج‌هایی که تحمل می‌کند صحبت می‌کند. او می‌گوید که گاهی زخم می‌زند و گاهی وقت‌ها روی زمین می‌افتد. همچنین اشاره می‌کند که گاه به خاطر آتش و گرما، به خود آسیب می‌زند. در نهایت، گل از اینکه غم و رنج را تحمل کرده، ابراز نگرانی می‌کند و این پرسش را مطرح می‌کند که چه گناهی کرده است که این همه عذاب می‌کشد.

شمارهٔ ۲۰

شمارهٔ ۲۱

هوش مصنوعی: گل گفت: گاهی زخم می‌زنم و اندک خاری در تنم هست، گاهی هم بادی می‌وزد و من را به زمین می‌افکند و حقیر می‌کند.

گل گفت: که گه زخم زند صد خارم

گه باد به خاک ره فشاند خوارم

هوش مصنوعی: گاهی من که درد و غم را تحمل می‌کنم، مانند گلابگری هستم که در آتش می‌سوزد. به راستی، من چه گناهی دارم؟

گه مردِ گلابگر بر آتش نهدم

آخر منِ غم کش چه جنایت دارم

شمارهٔ ۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده