عطار » مختارنامه » باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات » شمارهٔ ۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل در غم همدمی بفرسود و نیافت</p></div>
<div class="m2"><p>میجست مراد و مینیاسود و نیافت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فرمان بر و باده خور که عمری است که دل</p></div>
<div class="m2"><p>در آرزوی چنین دمی بود و نیافت</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۸۷

شمارهٔ ۷۱

دل در غم همدمی بفرسود و نیافت
میجست مراد و مینیاسود و نیافت
فرمان بر و باده خور که عمری است که دل
در آرزوی چنین دمی بود و نیافت

هوش مصنوعی: غزل بیانگر حالتی از دل‌تنگی و افسردگی است. شاعر از عدم پیدایشی همدم و معشوق سخن می‌گوید و می‌گوید که دلش در جستجوی عشق و خوشی بوده اما هرگز به آن نرسیده است. او به خود می‌گوید که به نوشیدن باده بپردازد، چون مدت‌هاست در آرزوی چنین لحظه‌ای بوده اما آن را نیافته است.

شمارهٔ ۶۹

شمارهٔ ۷۰

هوش مصنوعی: دل در غم همراهی از دست رفت و نتوانست به آرزویش برسد، در جستجوی عشق و محبت بود اما نتوانست به آن دست یابد.

دل در غم همدمی بفرسود و نیافت

میجست مراد و مینیاسود و نیافت

هوش مصنوعی: بیا رهبری کن و شراب بنوش، چون سال‌هاست که دلم در انتظار چنین لحظه‌ای بوده اما نتوانسته‌است آن را به دست آورد.

فرمان بر و باده خور که عمری است که دل

در آرزوی چنین دمی بود و نیافت

شمارهٔ ۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده