عطار » مختارنامه » باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات » شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زان آتشِ تر که خیمه برکِشت زنند</p></div>
<div class="m2"><p>شاید که درین دل چو انگشت زنند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا از سر درد گِل کنم خاک ز اشک</p></div>
<div class="m2"><p>زان پیش که از کالبدم خشت زنند</p></div></div>

شمارهٔ ۶۱

زان آتش تر که خیمه برکشت زنند
شاید که درین دل چو انگشت زنند
تا از سر درد گل کنم خاک ز اشک
زان پیش که از کالبدم خشت زنند

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به آتش و درد عاطفی اشاره دارد. او از آتش برپاشده که خیمه‌ها را بازپس می‌زند سخن می‌گوید و این نشانه‌ای از بی‌قراری و رنج اوست. او امیدوار است که بتواند از دلش مانند انگشتی که بر چیزی فشار می‌آورد، درد را تخلیه کند و به جای اشک، گلی بسازد. این شعر به تصویر کشیدن احساس عمیق و درونی انسان در برابر مشکلات و مصائب زندگی می‌پردازد.

شمارهٔ ۵۹

شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: آتش خنکی که باعث شده خیمه را بر افرازند، ممکن است به این دل نیز نفوذ کند و اثر بگذارد.

زان آتشِ تر که خیمه برکِشت زنند

شاید که درین دل چو انگشت زنند

هوش مصنوعی: من می‌خواهم از درد ناشی از گریه، خاکی بسازم، قبل از اینکه آنها بخواهند از بدنم گل ‌بسازند.

تا از سر درد گِل کنم خاک ز اشک

زان پیش که از کالبدم خشت زنند

شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده