عطار » مختارنامه » باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر آب روان و سبزه ای شمع طراز</p></div>
<div class="m2"><p>می در ده و توبه بشکن و چنگ بساز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خوش باش که نعره میزند آب روان</p></div>
<div class="m2"><p>میگوید: رفتم که دگر نایم باز</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3684 - عطار » مختارنامه » باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات » شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

بر آب روان و سبزه ای شمع طراز
می در ده و توبه بشکن و چنگ بساز
خوش باش که نعره میزند آب روان
میگوید رفتم که دگر نایم باز

هوش مصنوعی: این شعر به زندگی و لذت بردن از لحظات حال تأکید دارد. شاعر از فرد خواسته است که در کنار آب روان و سبزه، می بنوشد و از توبه کردن صرف نظر کند و چنگ بنوازد. صدای آب به او یادآوری می‌کند که زمان می‌گذرد و نباید فرصت‌ها را از دست داد. در نهایت، پیامی از خوشی و زودگذر بودن زندگی است.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/2424

هوش مصنوعی: بر روی آب جاری و در میان سبزه، شمعی به زیبایی روشن کن و در دل این زیبایی از توبه خود دست بردار و به نواختن چنگ مشغول شو.

بر آب روان و سبزه ای شمع طراز

می در ده و توبه بشکن و چنگ بساز

هوش مصنوعی: شاد باش زیرا آب جاری با صدای بلندی می‌گوید: من رفتم و دیگر باز نمی‌آیم.

خوش باش که نعره میزند آب روان

میگوید: رفتم که دگر نایم باز

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

شمارهٔ ۴۲ به خوانش سایه اش