عطار » مختارنامه » باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه در سرِ من سَرِسری بینی تو</p></div>
<div class="m2"><p>نه میل دلم به داوری بینی تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اینجا که منم نقطهٔ دردی بفرست</p></div>
<div class="m2"><p>تا گمراهی و کافری بینی تو</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳

نه در سر من سرسری بینی تو
نه میل دلم به داوری بینی تو
اینجا که منم نقطه دردی بفرست
تا گمراهی و کافری بینی تو

هوش مصنوعی: شعر به بیان احساساتی عمیق و درونی پرداخته است. شاعر می‌گوید که نه تنها بر روی سرش چیزی سطحی وجود ندارد، بلکه دلش هم به قضاوت و داوری نیازی ندارد. او از معشوق می‌خواهد که نقطه دردش را ببینند تا اوضاعی را که در آن دچار گمراهی و عدم ایمان است، درک کند. در این ابیات، احساس تنهایی و نیاز به درک عمیق‌تر از سوی معشوق به وضوح احساس می‌شود.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/2411

هوش مصنوعی: در ذهن من نه افکار سرسری وجود دارد و نه تمایل قلبی‌ام به قضاوت و داوری توست.

نه در سرِ من سَرِسری بینی تو

نه میل دلم به داوری بینی تو

هوش مصنوعی: در اینجا که من هستم، از درد و رنج خبر بفرست تا بتوانی به وضوح گمراهی و کافری را ببینی.

اینجا که منم نقطهٔ دردی بفرست

تا گمراهی و کافری بینی تو

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

شمارهٔ ۱۲ به خوانش سایه اش