عطار » مختارنامه » باب چهل و دوم: در صفت دردمندی عاشق » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مهری که ز تو در دل من بنهفته است</p></div>
<div class="m2"><p>با تو به زبان اگر نگویم گفته است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وقت است که طاق و جفت گویم با تو</p></div>
<div class="m2"><p>در طاق دو ابروی تو چشمت جفت است</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۳۲۵

شمارهٔ ۱۸

مهری که ز تو در دل من بنهفته است
با تو به زبان اگر نگویم گفته است
وقت است که طاق و جفت گویم با تو
در طاق دو ابروی تو چشمت جفت است

هوش مصنوعی: این بیت از شاعر به بیان احساس عمیق عاشقانه‌اش پرداخته است. او می‌گوید که عشق و احساسی که در دلش نسبت به معشوق دارد، به صورت ناخودآگاه در کلمات او جاری شده است. او همچنین اشاره می‌کند که اکنون زمان آن است که این احساسات را به وضوح بیان کند و زیبایی‌های چشمان و ابروهای معشوق را توصیف کند.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: عاطفه و محبتی که در دل من نسبت به تو وجود دارد، آنچنان عمیق و قوی است که حتی اگر با زبانم هم بیان نکنم، این احساس به وضوح در قلبم احساس می‌شود.

مهری که ز تو در دل من بنهفته است

با تو به زبان اگر نگویم گفته است

هوش مصنوعی: زمان آن رسیده که درباره زیبایی‌های تو با تو صحبت کنم. در قوس ابروی تو، چشمانت به صورت جفت و زیبا قرار دارند.

وقت است که طاق و جفت گویم با تو

در طاق دو ابروی تو چشمت جفت است

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده