عطار » مختارنامه » باب چهل و یكم: در صفت بیچارگی عاشق » شمارهٔ ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا! دل و جانم آتش افروز از تست</p></div>
<div class="m2"><p>ناسازی این بخت جگرسوز از تست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شب نیست که روز دل فرومینشود</p></div>
<div class="m2"><p>خوش باد شبت که دل بدین روز از تست!</p></div></div>

شمارهٔ ۳۶

جانا دل و جانم آتش افروز از تست
ناسازی این بخت جگرسوز از تست
شب نیست که روز دل فرومینشود
خوش باد شبت که دل بدین روز از تست

هوش مصنوعی: غزل به نگرانی و درد دل شاعر اشاره دارد. او به معشوق خود (جان) می‌گوید که وجودش عامل شوق و آتش در دل اوست. بخت بدش نیز باعث رنج و عذابش شده است. شاعر ابراز می‌کند که شب‌ها تحمل نمی‌تواند کرد و روزی را انتظار دارد که دلش آرام گیرد. در نهایت، از شب‌های معشوق خوشحال است زیرا این شب‌ها مایه امید و روشنی برای اوست.

شمارهٔ ۳۴

شمارهٔ ۳۵

هوش مصنوعی: عزیزم! دل و جانم از وجود تو شعله‌ور است و این بخت ناپسند، مرا به شدت می‌آزارد.

جانا! دل و جانم آتش افروز از تست

ناسازی این بخت جگرسوز از تست

هوش مصنوعی: در شب، دل آرام نمی‌شود؛ اما خوشا به حال شبی که دل در این روز از تو خوشحال است!

شب نیست که روز دل فرومینشود

خوش باد شبت که دل بدین روز از تست!

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده