عطار » مختارنامه » باب چهل و یكم: در صفت بیچارگی عاشق » شمارهٔ ۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گاهی چو گهر ز تیغ میتابی تو</p></div>
<div class="m2"><p>گاه از دل پر دریغ میتابی تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای ماه زمین و آسمان جانم سوخت</p></div>
<div class="m2"><p>آخر ز کدام میغ میتابی تو</p></div></div>

شمارهٔ ۲۳

گاهی چو گهر ز تیغ میتابی تو
گاه از دل پر دریغ میتابی تو
ای ماه زمین و آسمان جانم سوخت
آخر ز کدام میغ میتابی تو

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به زیبایی و درخشش معشوق خود اشاره می‌کند و می‌گوید که گاهی مانند گوهر و گاهی با حسرت از دل می‌تابد. او معشوق را به ماه تشبیه می‌کند و از او می‌پرسد که از کدام منبع نور و زیبایی می‌درخشد.

شمارهٔ ۲۱

شمارهٔ ۲۲

هوش مصنوعی: گاهی مانند مرواریدی درخشان می‌درخشی، و گاهی از دل پر از اندوه و حسرتی که داری، نور می‌تابانی.

گاهی چو گهر ز تیغ میتابی تو

گاه از دل پر دریغ میتابی تو

هوش مصنوعی: ای ماه، زیبای زمین و آسمان، جانم در آتش عشق تو سوخته است. آخر از کدام ابر می‌تابی و مرا شیدا کرده‌ای؟

ای ماه زمین و آسمان جانم سوخت

آخر ز کدام میغ میتابی تو

شمارهٔ ۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده