عطار » مختارنامه » باب چهلم: در ناز و بیوفائی معشوق » شمارهٔ ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که بخورد خون من بیدادی</p></div>
<div class="m2"><p>بیمار شدم نکرد از من یادی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنگاه به دست من چه بودی بادی</p></div>
<div class="m2"><p>گر خون دلم بر جگرش افتادی</p></div></div>

شمارهٔ ۲۷

از بس که بخورد خون من بیدادی
بیمار شدم نکرد از من یادی
آنگاه به دست من چه بودی بادی
گر خون دلم بر جگرش افتادی

هوش مصنوعی: شاعر از درد و رنجی که از بی‌محلی معشوقش می‌کشید سخن می‌گوید. او به احساس بیمارگونه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که معشوق هیچ‌گاه یادش نکرده است. او از این می‌پرسد که اگر دلی از او خونین شود، آیا این موضوع برای معشوق مهم خواهد بود یا نه.

شمارهٔ ۲۵

شمارهٔ ۲۶

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه ظلم و ستم بی‌حدی به من شد، حالا دیگر بیدار نیستم و هیچ‌کس هم از من خبر نمی‌گیرد.

از بس که بخورد خون من بیدادی

بیمار شدم نکرد از من یادی

هوش مصنوعی: اگر تو در دلم نفسی بکشیدی، چه حسرتی بود اگر خونم بر دلش بریزد.

آنگاه به دست من چه بودی بادی

گر خون دلم بر جگرش افتادی

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده