عطار » مختارنامه » باب چهارم: در معانی كه تعلّق به توحید دارد » شمارهٔ ۸۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر جان که ز حکم مرکز دوران رفت</p></div>
<div class="m2"><p>مستقبل و حال و ماضیش یکسان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما را ازل و ابد یکیست ای درویش!</p></div>
<div class="m2"><p>ما خود چو نیامدیم چون بتوان رفت</p></div></div>

شمارهٔ ۸۴

هر جان که ز حکم مرکز دوران رفت
مستقبل و حال و ماضیش یکسان رفت
ما را ازل و ابد یکیست ای درویش
ما خود چو نیامدیم چون بتوان رفت

هوش مصنوعی: این اشعار به مفهوم‌ عدم تمایز میان زمان‌های گذشته، حال و آینده اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که همه چیز در نهایت به یک حالت برمی‌گردد و از زمان و مکان جدا نیست. برای او و دیگران، ازل و ابد یکسان‌اند، چون ما قبل از ورود به این دنیا وجود نداشتیم و به دنبال آن نیز نمی‌توانیم به صورت واقعی برویم. در واقع، این شعر بر مفهوم وحدت وجود و پیوستگی زمان تأکید دارد.

شمارهٔ ۸۲

شمارهٔ ۸۳

هوش مصنوعی: هر انسانی که تحت تأثیر قدرت مرکز دوران قرار گیرد، آینده و حال و گذشته‌اش به یک شکل می‌گذرد.

هر جان که ز حکم مرکز دوران رفت

مستقبل و حال و ماضیش یکسان رفت

هوش مصنوعی: ما از آغاز تا پایان یکی هستیم، ای درویش! ما خودمان چون نتوانستیم بیاییم، چگونه می‌توانیم برویم؟

ما را ازل و ابد یکیست ای درویش!

ما خود چو نیامدیم چون بتوان رفت

شمارهٔ ۸۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده