عطار » مختارنامه » باب چهارم: در معانی كه تعلّق به توحید دارد » شمارهٔ ۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون بدنامی به روزگاری افتد</p></div>
<div class="m2"><p>مرد آن نبود که نامداری افتد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر دُر خواهی ز قعرِ دریا طلبی</p></div>
<div class="m2"><p>کان کَفْک بود که با کناری افتد</p></div></div>

شمارهٔ ۷۴

چون بدنامی به روزگاری افتد
مرد آن نبود که نامداری افتد
گر در خواهی ز قعر دریا طلبی
کان کفک بود که با کناری افتد

هوش مصنوعی: در این ابیات بیان شده است که وقتی بدنامی و ناپاکی در جامعه رواج پیدا کند، افراد برجسته و محترم نمی‌توانند در آن وضعیت دوام بیاورند. همچنین، اگر کسی قصد داشته باشد نیکی را از عمق دریا پیدا کند، تنها چیزی که پیدا می‌کند، آن کفک و آلودگی است که با کناره دریا می‌آید. این به معناست که در محیط مملو از بدی، یافتن خوبی دشوار است.

شمارهٔ ۷۲

چون بدنامی به روزگاری افتد
مرد آن نبود که نامداری افتد
گر در خواهی ز قعر دریا طلبی
کان کفْک بود که با کناری افتد

شمارهٔ ۷۳

هوش مصنوعی: هرگاه بدنامی به اوج برسد، مردانی که در تاریخ مشهور و نامدار بوده‌اند، دیگر به خوبی شناخته نمی‌شوند.

چون بدنامی به روزگاری افتد

مرد آن نبود که نامداری افتد

هوش مصنوعی: اگر به دنبال گوهر و زیور هستی، باید به عمق دریا بروی و برای یافتن آن، به صخره‌ای که به کناره افتاده توجه کنی.

گر دُر خواهی ز قعرِ دریا طلبی

کان کَفْک بود که با کناری افتد

شمارهٔ ۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده