عطار » مختارنامه » باب سی و نهم: در صفتِ میان و قدِ معشوق » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>وقت است که دل از دو جهان برگیریم</p></div>
<div class="m2"><p>صد گنج ز وصل تونهان برگیریم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بنشین تو و دست در کمر کن با ما</p></div>
<div class="m2"><p>تا ما کمرِ تو ازمیان برگیریم</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

وقت است که دل از دو جهان برگیریم
صد گنج ز وصل تونهان برگیریم
بنشین تو و دست در کمر کن با ما
تا ما کمر تو ازمیان برگیریم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به دعوت از دوستش می‌پردازد تا با هم از دنیای مادی جدا شوند و به وصالی عمیق برسند. او از دوست می‌خواهد که دست در کمر او کند تا بتوانند با هم از دنیا فاصله بگیرند و به گنج‌های پنهان عشق و وصل دست یابند.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که از هر دو عالم دل بکنیم و صد گنج از وصال محبوب را در آغوش بگیریم.

وقت است که دل از دو جهان برگیریم

صد گنج ز وصل تونهان برگیریم

هوش مصنوعی: بنشین و با ما همراه شو تا بتوانیم بار سنگین تو را از دوش‌ات برداریم.

بنشین تو و دست در کمر کن با ما

تا ما کمرِ تو ازمیان برگیریم

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده