عطار » مختارنامه » باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بنگر که دلم چه گونه مظلوم نمود</p></div>
<div class="m2"><p>گر زلف تو در وجود معدوم نمود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر زلف ترا حال پریشانی داشت</p></div>
<div class="m2"><p>از رستهٔ دندان تو منظوم نمود</p></div></div>

شمارهٔ ۷

بنگر که دلم چه گونه مظلوم نمود
گر زلف تو در وجود معدوم نمود
گر زلف ترا حال پریشانی داشت
از رسته دندان تو منظوم نمود

هوش مصنوعی: شاعر احساسات عمیق خود را بیان می‌کند و می‌گوید که دلش چگونه مظلوم و رنج دیده است. او اشاره می‌کند که اگر موهای معشوقش بر سر راه او قرار بگیرند، احساساتش به هم می‌ریزد و همه چیز را به طرز زیبایی توصیف می‌کند. در نهایت، این ابیات بیانگر ترکیبی از عشق، حسرت و زیبایی‌های ظاهری معشوق است.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: بنگر که دل من چطور بی‌پناه و ظالم به نظر می‌رسد وقتی که زلف تو در وجود من جایی ندارد و حسی را ایجاد نمی‌کند.

بنگر که دلم چه گونه مظلوم نمود

گر زلف تو در وجود معدوم نمود

هوش مصنوعی: اگر زلف تو حالتی آشفته داشت، آن را با ردیفی از دندان‌هایت زیبا توصیف کرد.

گر زلف ترا حال پریشانی داشت

از رستهٔ دندان تو منظوم نمود

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده