عطار » مختارنامه » باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زلفِ تو سرِ درازدستی دارد</p></div>
<div class="m2"><p>چشمِ تو همه میل به مستی دارد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>امّا دهنت که ذرّهای را ماند</p></div>
<div class="m2"><p>یک ذرّه نه نیستی نه هستی دارد</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۳۴۳

شمارهٔ ۵

زلف تو سر درازدستی دارد
چشم تو همه میل به مستی دارد
اما دهنت که ذرهای را ماند
یک ذره نه نیستی نه هستی دارد

هوش مصنوعی: این ابیات به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره دارند. زلف بلند او و چشمانش حالتی پر از شیطنت و میل به خوشی را به تصویر می‌کشند. در پایان، به دهان معشوق اشاره می‌کند که به اندازه یک ذره می‌تواند نماد هستی یا نیستی باشد، به نوعی نشان‌دهنده قدرت کلام و بیان است.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: موهای تو به قدری بلند و زیباست که توجه همه را جلب می‌کند و چشمان تو پر از شوق و تمایل به شادی و لذت هستند.

زلفِ تو سرِ درازدستی دارد

چشمِ تو همه میل به مستی دارد

هوش مصنوعی: اما دهانت به مانند ذره‌ای کوچک است که نه وجودی دارد و نه عدم.

امّا دهنت که ذرّهای را ماند

یک ذرّه نه نیستی نه هستی دارد

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده