عطار » مختارنامه » باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق » شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون گشت لبت به یک شکر ارزانی</p></div>
<div class="m2"><p>از لعلِ لبت شکر چه میافشانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من در عوض یک شکر از پستهٔ تو</p></div>
<div class="m2"><p>دل دادم نقد و قلب مینستانی</p></div></div>

شمارهٔ ۲۰

چون گشت لبت به یک شکر ارزانی
از لعل لبت شکر چه میافشانی
من در عوض یک شکر از پسته تو
دل دادم نقد و قلب مینستانی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی لب معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که اگر لب معشوق به اندازه یک شکر شیرین باشد، چه نیازی به شکر دارد؟ او که به جای یک شکر از پسته‌ی معشوقش، دل و قلبش را به او داده، احساس خود را به زیبایی بیان می‌کند. در واقع، شاعر از عشق و ارادت عمیقش به معشوق سخن می‌گوید و ارزش عشق را بالاتر از چیزهای مادی می‌داند.

شمارهٔ ۱۸

شمارهٔ ۱۹

هوش مصنوعی: زمانی که لب تو به یک تکه شکر می‌ماند، از زیبایی لبت چرا شکر به این اندازه پخش می‌کنی؟

چون گشت لبت به یک شکر ارزانی

از لعلِ لبت شکر چه میافشانی

هوش مصنوعی: من در ازای یک لقمه شکر از پسته تو، دل و جانم را به تو تقدیم کردم.

من در عوض یک شکر از پستهٔ تو

دل دادم نقد و قلب مینستانی

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده