عطار » مختارنامه » باب سی و ششم: در صفت چشم و ابروی معشوق » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر عفو کنی به لطف جرمی که مراست</p></div>
<div class="m2"><p>آسان ز سرِ وجود برخواهم خاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با قدّ تو راست است هر چیز که هست</p></div>
<div class="m2"><p>با ابرویت هیچ نمیآید راست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

گر عفو کنی به لطف جرمی که مراست
آسان ز سر وجود برخواهم خاست
با قد تو راست است هر چیز که هست
با ابرویت هیچ نمیآید راست

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از معشوق می‌خواهد که اگر بخواهد از خطاهای او بگذرد، او با کمال راحتی و آرامش می‌تواند دوباره به زندگی ادامه دهد. او تأکید می‌کند که تمام زیبایی‌ها و درست‌بودن‌ها به قامت و ابروی معشوق وابسته است و بدون او هیچ چیز درست نمی‌شود.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: اگر با محبت و بخشش خود از گناهانم درگذری، من به راحتی از این دنیا برخواهم خاست.

گر عفو کنی به لطف جرمی که مراست

آسان ز سرِ وجود برخواهم خاست

هوش مصنوعی: هر چیزی که وجود دارد به زیبایی قد تو می‌خواند و با ابروهای تو هیچ چیز به درستی نمی‌رسد.

با قدّ تو راست است هر چیز که هست

با ابرویت هیچ نمیآید راست

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده