عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق » شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در عشق رخت چون رخ تو بیشم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>قربان تو گردم که جز این کیشم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بردی دل من به زلف و بندش کردی</p></div>
<div class="m2"><p>زانست که یک لحظه دل خویشم نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۵۵

در عشق رخت چون رخ تو بیشم نیست
قربان تو گردم که جز این کیشم نیست
بردی دل من به زلف و بندش کردی
زانست که یک لحظه دل خویشم نیست

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به عمق عشق خود اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ زیبایی به اندازه محبوبش برایش اهمیت ندارد. او به قربانی شدن برای محبوبش افتخار می‌کند و می‌گوید که دلش به زلف و زیبایی او وابسته شده است و بدون او هیچ لحظه‌ای از آرامش ندارد.

شمارهٔ ۵۳

شمارهٔ ۵۴

هوش مصنوعی: در عشق تو، مانند چهره‌ات، هیچ چیز دیگری برای من وجود ندارد. جانم را فدای تو می‌کنم، چون غیر از این راهی ندارم.

در عشق رخت چون رخ تو بیشم نیست

قربان تو گردم که جز این کیشم نیست

هوش مصنوعی: دل من را با زلف و بندش دزدیده‌ای، به همین خاطر است که در هیچ لحظه‌ای دیگر دل خودم را ندارم.

بردی دل من به زلف و بندش کردی

زانست که یک لحظه دل خویشم نیست

شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده