عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اول که به پیشِ خویشتن راهم داد</p></div>
<div class="m2"><p>صد وعدهٔ وصل گاه و بیگاهم داد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>و آخر ز حیل پردهٔ کژ ساخت ز زلف</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی که ترا پردهٔ کژ خواهم داد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱

اول که به پیش خویشتن راهم داد
صد وعده وصل گاه و بیگاهم داد
و آخر ز حیل پرده کژ ساخت ز زلف
یعنی که ترا پرده کژ خواهم داد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از چگونگی شروع رابطه و وعده‌های مکرری که برای وصال داده شده صحبت می‌کند. در نهایت، اشاره می‌کند که برای جلب توجه و نزدیک شدن به معشوق، از ترفندهای خاصی استفاده خواهد کرد و او را به نوعی در وضعیت نامشخصی قرار می‌دهد.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: در ابتدا که به خودم اجازه قدم گذاشتن دادم، وعده‌های بسیاری از دیدار و وصال در روز و شب به من وعده داده شد.

اول که به پیشِ خویشتن راهم داد

صد وعدهٔ وصل گاه و بیگاهم داد

هوش مصنوعی: من نقابی از زلف تار تو می‌سازم تا تو را بپوشانم.

و آخر ز حیل پردهٔ کژ ساخت ز زلف

یعنی که ترا پردهٔ کژ خواهم داد

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده