عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل، خستهٔ چشم ناوک انداز مدار</p></div>
<div class="m2"><p>جان بستهٔ آن زلفِ فسونساز مدار</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شوریدهٔ زنجیر سرِ‌زلفِ توام</p></div>
<div class="m2"><p>زنجیر ز شوریدهٔ خود باز مدار</p></div></div>

شمارهٔ ۴۰

دل خسته چشم ناوک انداز مدار
جان بسته آن زلف فسونساز مدار
شوریده زنجیر سر زلف توام
زنجیر ز شوریده خود باز مدار

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان احساسات عاشقانه و دل‌مشغولی شاعر نسبت به معشوق می‌پردازد. شاعر از دل خسته و چشم ناوک (چشم زیبا و جذاب) می‌گوید و از زلف معشوق که ساحری خاص دارد، یاد می‌کند. او خود را در زنجیر عشق می‌بیند و از این وضعیت عبور نمی‌کند، زیرا شور و شوق او به معشوق نمی‌گذارد که از این زنجیر رها شود.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: دل از تیر نگاه معشوق خسته است و جان را به زلف فریبنده‌اش نمی‌سپارد.

دل، خستهٔ چشم ناوک انداز مدار

جان بستهٔ آن زلفِ فسونساز مدار

هوش مصنوعی: من دلبسته و مجنون زلف تو هستم، پس زنجیر مرا رها نکن و از دیوانگی خودم دور نکن.

شوریدهٔ زنجیر سرِ‌زلفِ توام

زنجیر ز شوریدهٔ خود باز مدار

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده