عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در کوی تو آفتاب منزل بگرفت</p></div>
<div class="m2"><p>وز روی تو یک ذرّهٔ کامل بگرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از پرتوِ روی تست گیتی روشن</p></div>
<div class="m2"><p>از بدعتِ خورشیدمرا دل بگرفت</p></div></div>

شمارهٔ ۵

در کوی تو آفتاب منزل بگرفت
وز روی تو یک ذره کامل بگرفت
از پرتو روی تست گیتی روشن
از بدعت خورشیدمرا دل بگرفت

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به زیبایی و نورانیتی که از چهره محبوبش ساطع می‌شود اشاره می‌کند. او می‌گوید که آفتاب در حضور محبوبش خاموش می‌شود و نور چهره او جهانی را روشن کرده است، به گونه‌ای که دل او را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در واقع، روی محبوبش به‌قدری درخشان و جذاب است که نعمت و زیبایی جهان را تحت الشعاع قرار می‌دهد.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: در محلهٔ تو، نور آفتاب جا گرفت و از چهره‌ات حتی یک ذرهٔ کمال را نیز گرفت.

در کوی تو آفتاب منزل بگرفت

وز روی تو یک ذرّهٔ کامل بگرفت

هوش مصنوعی: روشنایی دنیا به خاطر زیبایی چهره توست و دل من به خاطر نوآوری‌های خورشید تحت تأثیر قرار گرفته است.

از پرتوِ روی تست گیتی روشن

از بدعتِ خورشیدمرا دل بگرفت

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده