عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا حلقهٔ آن زلف مشوّش دیدم</p></div>
<div class="m2"><p>دل را به میانه در کشاکش دیدم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا روی چوآتش تودیدم از دور</p></div>
<div class="m2"><p>دور از رویت به چشم آتش دیدم</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

تا حلقه آن زلف مشوش دیدم
دل را به میانه در کشاکش دیدم
تا روی چوآتش تودیدم از دور
دور از رویت به چشم آتش دیدم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از زیبایی و جذابیت زلف معشوقه‌اش سخن می‌گوید. او توصیف می‌کند که چگونه با دیدن آن زلف مشوش و چهره داغ‌دار معشوقش، دلش در حال کشمکش و تضاد احساسات است. همچنین، از فاصله دور، چهره او را به مانند آتش می‌بیند که جذاب و سوزان است. این احساسات به نوعی از عشق و اشتیاق عمیق او به معشوق حکایت دارد.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: زمانی که آن حلقهٔ موهای در هم پیچیده را دیدم، قلبم را در میانهٔ یک کشمکش احساس کردم.

تا حلقهٔ آن زلف مشوّش دیدم

دل را به میانه در کشاکش دیدم

هوش مصنوعی: من از دور چهره‌ای را دیدم که مانند آتش می‌درخشید و این تصویر باعث شد که حس شگفت‌انگیزی در من ایجاد شود.

تا روی چوآتش تودیدم از دور

دور از رویت به چشم آتش دیدم

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده