عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای روی چو آفتابِ تو پشت سیاه</p></div>
<div class="m2"><p>بی پشتی تو مه ننهد روی به راه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از روی توآفتاب را پشت شکست</p></div>
<div class="m2"><p>وز روی تو پشتِ دست میخاید ماه</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۵۰

شمارهٔ ۱۱

ای روی چو آفتاب تو پشت سیاه
بی پشتی تو مه ننهد روی به راه
از روی توآفتاب را پشت شکست
وز روی تو پشت دست میخاید ماه

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و نورانی بودن چهرهٔ محبوب اشاره دارد که چون آفتاب درخشان است. در مقابل، پشت سیاه او نمادی از غم یا سختی‌های زندگی است. شاعر بیان می‌کند که به خاطر چهرهٔ زیبای محبوبش، آفتاب و ماه نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند و به نوعی از او روشنایی می‌گیرند. در مجموع، شعر از تضاد زیبایی و سختی‌ها سخن می‌گوید و تأثیر عشق بر جهان را نشان می‌دهد.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: ای چهره‌ات چون آفتاب است و پشتت مانند تاریکی، بدون پشتوانه‌ات، ماه نیز نمی‌تواند بر روی زمین بتابد.

ای روی چو آفتابِ تو پشت سیاه

بی پشتی تو مه ننهد روی به راه

هوش مصنوعی: از چهره‌ی تو، نور خورشید محو می‌شود و به خاطر زیبایی‌ات، ماه نیز از روی دست خود خجالت می‌کشد.

از روی توآفتاب را پشت شکست

وز روی تو پشتِ دست میخاید ماه

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده