عطار » مختارنامه » باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دوش آمد و گفت: خانهٔ ما آخر</p></div>
<div class="m2"><p>روشن بکن ای یگانهٔ ما آخر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وقت است که دست درکش آری با ما</p></div>
<div class="m2"><p>تا کِی گوئی فسانهٔ ما آخر</p></div></div>

شمارهٔ ۸

دوش آمد و گفت خانه ما آخر
روشن بکن ای یگانه ما آخر
وقت است که دست درکش آری با ما
تا کی گویی فسانه ما آخر

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به موضوع انتظار و خواستگاری اشاره می‌کند. او از معشوقه‌اش می‌خواهد که به خانه‌اش بیاید و زندگی مشترکی را آغاز کنند. شاعر از او می‌خواهد که دیگر وقت را تلف نکند و به او ملحق شود و از داستان‌های بی‌پایان دست بردارد. در واقع، احساس شوق و نیاز به اتحاد در این ابیات به وضوح نمایان است.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: دیشب کسی به من گفت: ای یکتای من، خانه‌مان را روشن کن.

دوش آمد و گفت: خانهٔ ما آخر

روشن بکن ای یگانهٔ ما آخر

هوش مصنوعی: زمان آن رسیده که دستت را به ما بدهی، دیگر تا کی می‌خواهی داستان ما را فقط بگویی؟

وقت است که دست درکش آری با ما

تا کِی گوئی فسانهٔ ما آخر

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده