عطار » مختارنامه » باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دوش آمد و گفت: گِردِ اِعزاز مگرد</p></div>
<div class="m2"><p>خواری طلب و دگر سرافراز مگرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>میدان که تو سایهٔ منی خوش میباش</p></div>
<div class="m2"><p>هرجا که روم از پی من باز مگرد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

دوش آمد و گفت گرد اعزاز مگرد
خواری طلب و دگر سرافراز مگرد
میدان که تو سایه منی خوش میباش
هرجا که روم از پی من باز مگرد

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به شخصی می‌گوید که نباید به دنبال ذلت و خواری برود و باید با سرافرازی زندگی کند. او اشاره می‌کند که این شخص همیشه باید در کنار او باشد و از او دور نشود، چون او سایه‌اش است و هر جا که برود، باید او هم با امنیت دنبال او بیاید.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: دیروز شخصی آمد و گفت: دور بر خویش حرمت و شرف را نگردان و از ذلت دوری‌کن، دیگر سرافراز و محترم باش.

دوش آمد و گفت: گِردِ اِعزاز مگرد

خواری طلب و دگر سرافراز مگرد

هوش مصنوعی: می‌دانم که تو همیشه در کنار من هستی، پس در هر جایی که بروم خوشحال باش و به دنبال من برنگرد.

میدان که تو سایهٔ منی خوش میباش

هرجا که روم از پی من باز مگرد

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده