عطار » مختارنامه » باب سی و سوم: در شكر نمودن از معشوق » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گاهی به سخن قوت روانم بخشی</p></div>
<div class="m2"><p>گاهی به سحر راز نهانم بخشی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر دل ببری هزار دل باز دهی</p></div>
<div class="m2"><p>ور جان ببری هزار جانم بخشی</p></div></div>

شمارهٔ ۵

گاهی به سخن قوت روانم بخشی
گاهی به سحر راز نهانم بخشی
گر دل ببری هزار دل باز دهی
ور جان ببری هزار جانم بخشی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دو ویژگی سخن اشاره می‌کند: گاهی کلام او روح و نیروی تازه‌ای به او می‌بخشد و گاهی نیز رازهای درونی‌اش را فاش می‌کند. او بیان می‌کند که اگر کسی دلش را بگیرد، به جای آن هزاران دل به وی می‌دهد و اگر جانش را بگیرد، هزاران جان را در عوض به او خواهد بخشید. این ابیات نشان‌دهنده عمیق بودن احساسات و بخشندگی شاعر است.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: گاهی با گفتار خود روح و انرژی مرا تازه می‌کنی و گاهی با جادو کلماتت، رازها و ناگفته‌های درونم را بیان می‌کنی.

گاهی به سخن قوت روانم بخشی

گاهی به سحر راز نهانم بخشی

هوش مصنوعی: اگر دل مرا بگیری، هزار دل دیگر می‌دهم و اگر جانم را بگیری، هزار جانم را به تو می‌دهم.

گر دل ببری هزار دل باز دهی

ور جان ببری هزار جانم بخشی

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده