عطار » مختارنامه » باب سی و سوم: در شكر نمودن از معشوق » شمارهٔ ۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از خود برهان مرا که بس ممتحنم</p></div>
<div class="m2"><p>جان و تن من باش که بیجان و تنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خویشی خودم بخش که تا خوش بزیم</p></div>
<div class="m2"><p>با خویشتنم گیر که بیخویشتنم</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۴۵

شمارهٔ ۳۰

از خود برهان مرا که بس ممتحنم
جان و تن من باش که بیجان و تنم
خویشی خودم بخش که تا خوش بزیم
با خویشتنم گیر که بیخویشتنم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی از درون‌نگری و جستجوی ما برای شناخت خود است. شاعر از خود می‌خواهد که حقیقت وجودی‌اش را درک کند و به آرامش دست یابد. او نشان می‌دهد که برای زندگی خوب، نیاز به آگاهی از خویشتن دارد و بدون این شناخت، احساس فقدان و تنهایی می‌کند. به عبارتی، او به دنبال اتحاد با خود واقعی‌اش است.

شمارهٔ ۲۸

شمارهٔ ۲۹

هوش مصنوعی: از خودت دور کن من را، چون که بسیار آزمایش شده‌ام. روح و جسم من در حال آزمایش هستند که بدون جان و جسمم به سر می‌برم.

از خود برهان مرا که بس ممتحنم

جان و تن من باش که بیجان و تنم

هوش مصنوعی: به خودت سر و سامان بده تا با شادی زندگی کنی؛ گرچه بدون درک خودت نمی‌توانی به خوشی برسی.

خویشی خودم بخش که تا خوش بزیم

با خویشتنم گیر که بیخویشتنم

شمارهٔ ۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده