عطار » مختارنامه » باب سی و دوم: در شكایت كردن از معشوق » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تاکی نفسی از سر صد درد زدن</p></div>
<div class="m2"><p>خونابهٔ اشک بر رخ زرد زدن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون هست دل چو آهنت بر من سرد</p></div>
<div class="m2"><p>بیهوده بود بر آهن سرد زدن</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰

تاکی نفسی از سر صد درد زدن
خونابه اشک بر رخ زرد زدن
چون هست دل چو آهنت بر من سرد
بیهوده بود بر آهن سرد زدن

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از درد و رنجی که احساس می‌کند سخن می‌گوید. او می‌گوید که با وجود تمام احساساتی که در دل دارد و دردهایی که متحمل می‌شود، تلاش کردن برای بیان این احساسات یا تاثیر گذاشتن بر کسی بی‌فایده است. دل سرد او مانند آهنی بی‌احساس است و هر چه کوششی کند، نتیجه‌ای نخواهد داشت.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: تا کی باید با این همه درد و رنج زندگی کرد و اشک‌های حسرت را بر روی صورتم بریزم؟

تاکی نفسی از سر صد درد زدن

خونابهٔ اشک بر رخ زرد زدن

هوش مصنوعی: وقتی که دل تو بی‌احساس و سرد است، کوشش برای تاثیری بر آن بی‌فایده است؛ مثل اینکه بخواهی بر آهن سرد ضربه بزنی.

چون هست دل چو آهنت بر من سرد

بیهوده بود بر آهن سرد زدن

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده