عطار » مختارنامه » باب سی و دوم: در شكایت كردن از معشوق » شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صد بار کشیدم و به سرباری بار</p></div>
<div class="m2"><p>خوارم کردی چه خیزد از خواری خوار</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عشقت چو مرا کشت به صد زاری زار</p></div>
<div class="m2"><p>آنگاه مرا چه سود از یاری یار</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۳۵

شمارهٔ ۴۷

صد بار کشیدم و به سرباری بار
خوارم کردی چه خیزد از خواری خوار
عشقت چو مرا کشت به صد زاری زار
آنگاه مرا چه سود از یاری یار

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده از درد و رنجی که عشق به او داده سخن می‌گوید. او بارها کشید و زحمت کشید، اما از طرف معشوق خوار شده است. می‌گوید حتی اگر عشق او را کُشت، دیگر یاری از معشوق برایش سودی ندارد. به طور کلی، احساس ناامیدی و شکست در عشق را بیان می‌کند.

شمارهٔ ۴۵

شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: من بارها زحمت کشیدم و تو مرا در پایین‌ترین وضعیت قرار دادی. از کسی که در ذلت و خواری به سر می‌برد، چه انتظاری می‌توان داشت؟

صد بار کشیدم و به سرباری بار

خوارم کردی چه خیزد از خواری خوار

هوش مصنوعی: اگر عشق تو مرا به شدت غمگین کند و به زاری بیفتم، دیگر در آن شرایط چه فایده‌ای دارد که یاری از دیگران داشته باشم؟

عشقت چو مرا کشت به صد زاری زار

آنگاه مرا چه سود از یاری یار

شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده