عطار » مختارنامه » باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کس از می معرفت ندادست نشان</p></div>
<div class="m2"><p>کز عین نشان بروست وز عین عیان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن می به قرابه سر به مهرست مدام</p></div>
<div class="m2"><p>مردم به قرابه می برآرند زبان</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۲۵

شمارهٔ ۳

کس از می معرفت ندادست نشان
کز عین نشان بروست وز عین عیان
آن می به قرابه سر به مهرست مدام
مردم به قرابه می برآرند زبان

هوش مصنوعی: این بیت بیان‌کننده این مفهوم است که هیچ کسی نشانه‌ای از معرفت و حقیقت می‌نزداید، چرا که نشانه حقیقت از ذات خود برمی‌خیزد. همچنین اشاره دارد که آن می (شراب معرفت) همیشه در ظرفی محفوظ و مهر شده است و مردم تنها می‌توانند درباره‌ی آن سخن بگویند و درک کنند.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نشانه‌ای از می عشق را نشان نداده است، زیرا آنچه در واقعیت وجود دارد، از خود حقیقت آشکارتر است.

کس از می معرفت ندادست نشان

کز عین نشان بروست وز عین عیان

هوش مصنوعی: شراب دائماً در ظرفی محفوظ و با احترام نگهداری می‌شود، اما مردم به اثرات آن و تأثیرش بر گفتگو و زبان خود بیشتر توجه دارند.

آن می به قرابه سر به مهرست مدام

مردم به قرابه می برآرند زبان

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده