عطار » مختارنامه » باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون کس نرسد به وصل دلخواه ای دل!</p></div>
<div class="m2"><p>تو هم نرسی چند کنی آه ای دل!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می‌پندار‌ی که ره توان برد بدو</p></div>
<div class="m2"><p>هرگز نتوان برد بدو راه ای دل!</p></div></div>

منتخب اشعار شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری (غزلیات، قصاید، منطق الطیر، مصیبت نامه، الهی نامه، اسرار نامه، خسرو نامه، مختار نامه) به اهتمام و تصحیح دکتر تقی تفضلی - فریدالدین محمد عطار نیشابوری - تصویر ۴۲۲

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۵۸

شمارهٔ ۱۳

چون کس نرسد به وصل دلخواه ای دل
تو هم نرسی چند کنی آه ای دل
می پندار ی که ره توان برد بدو
هرگز نتوان برد بدو راه ای دل

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از ناکامی در رسیدن به معشوق صحبت می‌کند. او به دل خود می‌گوید که اگر کسی نتواند به وصال محبوب برسد، تو هم چه فایده‌ای دارد که بی‌نهایت آه بکشی. او می‌فهمد که هرچه تلاش کند، راهی برای رسیدن به محبوب وجود ندارد.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: وقتی کسی به وصال محبوب نرسد، ای دل! تو هم چه فایده‌ای دارد که طولانی‌تر آه و ناله کنی؟

چون کس نرسد به وصل دلخواه ای دل!

تو هم نرسی چند کنی آه ای دل!

هوش مصنوعی: بـه نظـر مـی‌رسـد کـه گـم شـده‌ام و نمی‌توانم به او نزدیک شوم، ای دل! 

می‌پندار‌ی که ره توان برد بدو

هرگز نتوان برد بدو راه ای دل!

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده