عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر جان گویم برآمد و حیران شد</p></div>
<div class="m2"><p>ور دل گویم واله و سرگردان شد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتی که به عجز معترف باید گشت</p></div>
<div class="m2"><p>عاجزتر ازین که من شدم نتوان شد</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۱۰

شمارهٔ ۴۱

گر جان گویم برآمد و حیران شد
ور دل گویم واله و سرگردان شد
گفتی که به عجز معترف باید گشت
عاجزتر ازین که من شدم نتوان شد

هوش مصنوعی: شاعر احساساتی عمیق و ناامیدی را بیان می‌کند. او می‌گوید اگر از جانش بگوید، حیران و سرگردان خواهد شد و اگر از دلش بگوید، همین حالت را خواهد داشت. او به این نتیجه می‌رسد که باید به عجز و ناتوانی خود اعتراف کند، اما می‌گوید هیچ کس نمی‌تواند از او عاجزتر باشد.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: اگر از جان صحبت کنم، به حالت حیرت می‌افتم و اگر از دل بگویم، دچار شگفتی و پریشانی می‌شوم.

گر جان گویم برآمد و حیران شد

ور دل گویم واله و سرگردان شد

هوش مصنوعی: گفتی باید به ناتوانی خود اعتراف کنم، اما من به حدی ناتوان شده‌ام که دیگر نمی‌توان ناتوان‌تر از من بود.

گفتی که به عجز معترف باید گشت

عاجزتر ازین که من شدم نتوان شد

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده