عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا زغمت بسوختی جان، ما را</p></div>
<div class="m2"><p>نه کفر گذاشتی نه ایمان، ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون دانستی که نیست درمان، ما را</p></div>
<div class="m2"><p>سر در دادی بدین بیابان، ما را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3619 - عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۳۹

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۰۸

منتخب اشعار شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری (غزلیات، قصاید، منطق الطیر، مصیبت نامه، الهی نامه، اسرار نامه، خسرو نامه، مختار نامه) به اهتمام و تصحیح دکتر تقی تفضلی - فریدالدین محمد عطار نیشابوری - تصویر ۹

شمارهٔ ۴۰

جانا زغمت بسوختی جان ما را
نه کفر گذاشتی نه ایمان ما را
چون دانستی که نیست درمان ما را
سر در دادی بدین بیابان ما را

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از درد و رنجی که جان او را می‌سوزاند صحبت می‌کند. او به معشوق خود اشاره می‌کند که نه تنها ایمانش را از بین برده، بلکه تمام امیدهایش را نیز نابود کرده است. شاعر به عمق بی‌درمانی دردش اشاره می‌کند و از معشوقش می‌خواهد که خود را در این دنیای بی‌رحم رها کند.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: ای دوست، درد و غم تو جان مرا به آتش کشید، نه به ما ایمان بخشیدی و نه کفر.

جانا زغمت بسوختی جان، ما را

نه کفر گذاشتی نه ایمان، ما را

هوش مصنوعی: زمانی که فهمیدی برای ما درمانی وجود ندارد، ما را در این بیابان به حال خود رها کردی.

چون دانستی که نیست درمان، ما را

سر در دادی بدین بیابان، ما را

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده