عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زین پیش دلم بستهٔ پندار آمد</p></div>
<div class="m2"><p>پنداشت که فتوی دِه اسرار آمد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>و امروز که دیدهای بدیدار آمد</p></div>
<div class="m2"><p>کارم همه پشتِ دست و دیوار آمد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

زین پیش دلم بسته پندار آمد
پنداشت که فتوی ده اسرار آمد
و امروز که دیدهای بدیدار آمد
کارم همه پشت دست و دیوار آمد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساساتی اشاره می‌کند که قبل از دیدار معشوق، دلش مملو از خیال و تصورات بوده است. او فکر می‌کرده که رازهای زیادی از معشوق را می‌داند، اما پس از دیدار، تمام نگرانی‌ها و مشکلاتش مجدد به او بازگشته و به نوعی احساس محصور بودن می‌کند. به عبارت دیگر، انتظارش با واقعیت متفاوت بوده و او را در دست و دیوار معضلات زندگی محصور کرده است.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: از این پس، دل من به خیال‌ها و تفکرات خود مشغول شده و گمان می‌کند که حکم و راه‌حلی برای اسرار را به دست آورده است.

زین پیش دلم بستهٔ پندار آمد

پنداشت که فتوی دِه اسرار آمد

هوش مصنوعی: امروز که دیدگانی به ملاقات آمده‌اند، همه کارهایم به سختی و در پس دست و دیوار افتاده است.

و امروز که دیدهای بدیدار آمد

کارم همه پشتِ دست و دیوار آمد

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده