عطار » مختارنامه » باب بیست و ششم: در صفت گریستن » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون هر مویم نوحه گر آید بی تو</p></div>
<div class="m2"><p>وز هر سویم ناله برآید بی تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گلگون سرشکم که همی تازد تیز</p></div>
<div class="m2"><p>ای بس که به روی می درآید بی تو</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱

چون هر مویم نوحه گر آید بی تو
وز هر سویم ناله برآید بی تو
گلگون سرشکم که همی تازد تیز
ای بس که به روی می درآید بی تو

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از دل‌تنگی و غم ناشی از نبودن معشوق سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که هر رشته موی او نوحه‌گر و هر گوشه از وجودش پر از ناله و اندوه است. اشک‌هایش مانند گل سرخ می‌غلطد و به شدت تحت تأثیر فقدان معشوق است. شاعر به‌طور کلی احساس تنهایی و فقدان عمیقی را تجربه می‌کند.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: هر رشته موی من مانند عزا و سوگواری است که به یاد تو به وجود می‌آید و از هر گوشه‌ای، صدای ناله و افسوس برمی‌خیزد که تو در کنارم نیستی.

چون هر مویم نوحه گر آید بی تو

وز هر سویم ناله برآید بی تو

هوش مصنوعی: اشک من به رنگ گل درآمده و با شدت می‌ریزد، ای کاش که چهره‌ات دوباره به روی می‌نوشید.

گلگون سرشکم که همی تازد تیز

ای بس که به روی می درآید بی تو

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده