عطار » مختارنامه » باب بیست و ششم: در صفت گریستن » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی ز تو روی بر زمین باید داشت</p></div>
<div class="m2"><p>سوز دل وآه آتشین باید داشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بس سیل که خاست هر نفس چشمم را</p></div>
<div class="m2"><p>آخر ز تو چشم این چنین باید داشت</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3615 - عطار » مختارنامه » باب بیست و ششم: در صفت گریستن » شمارهٔ ۳۰

شمارهٔ ۳۱

تا کی ز تو روی بر زمین باید داشت
سوز دل وآه آتشین باید داشت
بس سیل که خاست هر نفس چشمم را
آخر ز تو چشم این چنین باید داشت

هوش مصنوعی: این شعر به احساس عمیق دلتنگی و سوختن در غم عشق اشاره دارد. گوینده از جدایی و دوری معشوق رنج می‌برد و می‌پرسد تا کی باید این درد را تحمل کرد. او در هر نفس خود، اشک می‌ریزد و به دنبال آن است که دوباره چشمانش به معشوق روشن شود. این درد و سوز درونی به خوبی احساسات عاطفی و longing را به تصویر می‌کشد.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: تا کی باید بر روی زمین از تو دوری کنم؟ دل سوزان و آه‌های آتشین را باید تحمل کنم.

تا کی ز تو روی بر زمین باید داشت

سوز دل وآه آتشین باید داشت

هوش مصنوعی: هر لحظه سیل اشک از چشمانم جاری است و در نهایت، باید این‌گونه به تو نگاه کنم.

بس سیل که خاست هر نفس چشمم را

آخر ز تو چشم این چنین باید داشت

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده