عطار » مختارنامه » باب بیست و ششم: در صفت گریستن » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یک همنفسی کو که برو گریم من</p></div>
<div class="m2"><p>گر هم نفسی بود نکو گریم من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در روی همه زمین نمییابم باز</p></div>
<div class="m2"><p>خاکی که برو سیر فرو گریم من</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

یک همنفسی کو که برو گریم من
گر هم نفسی بود نکو گریم من
در روی همه زمین نمییابم باز
خاکی که برو سیر فرو گریم من

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از تنهایی و نیاز به همنفسی می‌گوید که بتواند با او درد و دل کند و احساساتش را بیان کند. او به شدت longing دارد تا کسی را پیدا کند که بتواند در کنار او گریه کند و احساساتش را شریک شود. همچنین، احساس می‌کند در تمام دنیا کسی را پیدا نمی‌کند که بتواند به او اعتماد کند و با او به افکار عمیقش بپردازد.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: اگر کسی باشد که بتوانم برای او گریه کنم، من با اندوه او نیز گریه می‌کنم؛ اما اگر تنها کسی که در کنارم است، خوب باشد، باز هم برای او اشک می‌ریزم.

یک همنفسی کو که برو گریم من

گر هم نفسی بود نکو گریم من

هوش مصنوعی: در تمام دنیا جایی پیدا نمی‌کنم که بتوانم به آنجا بروم و دوباره بر روی خاکش گریه کنم.

در روی همه زمین نمییابم باز

خاکی که برو سیر فرو گریم من

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده