عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که گلم میان گلزار بریخت</p></div>
<div class="m2"><p>وز باد اجل بزاری زار بریخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این درد دلم با که بگویم که بهار</p></div>
<div class="m2"><p>بشکفت گل و گل من از بار بریخت</p></div></div>

منتخب اشعار شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری (غزلیات، قصاید، منطق الطیر، مصیبت نامه، الهی نامه، اسرار نامه، خسرو نامه، مختار نامه) به اهتمام و تصحیح دکتر تقی تفضلی - فریدالدین محمد عطار نیشابوری - تصویر ۳۵

شمارهٔ ۶

دردا که گلم میان گلزار بریخت
وز باد اجل بزاری زار بریخت
این درد دلم با که بگویم که بهار
بشکفت گل و گل من از بار بریخت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از افسوس و اندوه خود می‌گوید که گلش در میان باغچه خراب شده و از دست رفته است. او به سرنوشت تلخی که به سرش آمده اشاره می‌کند و بیان می‌کند که در حالی که بهار و گل‌ها شکوفا شده‌اند، گل خودش به دلیل مشکلات و ناملایمات از بین رفته است. این احساس درد و ناامیدی در شعر به زیبایی منتقل شده است.

شمارهٔ ۴

شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: ای کاش که گل من در میان باغچه نریزد و باد مرگ آن را به این حالت نرساند.

دردا که گلم میان گلزار بریخت

وز باد اجل بزاری زار بریخت

هوش مصنوعی: درد و ناراحتی‌های قلبی‌ام را با کی در میان بگذارم، در حالی که بهار آمده و گل‌ها شکفته‌اند اما گل من پژمرده و افتاده است.

این درد دلم با که بگویم که بهار

بشکفت گل و گل من از بار بریخت

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده