عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گل خندان شد ز گریهٔ ابر بهار</p></div>
<div class="m2"><p>با ما بنشین یک نفس ای سیم عذار</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بندیش که چون بسر شود ما را کار</p></div>
<div class="m2"><p>بسیار به خاک ما فرو گریی زار</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3322 - عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

گل خندان شد ز گریه ابر بهار
با ما بنشین یک نفس ای سیم عذار
بندیش که چون بسر شود ما را کار
بسیار به خاک ما فرو گریی زار

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از زیبایی بهار و تأثیر آن بر طبیعت صحبت می‌کند. او از دوستش می‌خواهد که در کنار او بنشیند و لحظه‌ای با هم باشند، چرا که نمی‌داند چه زمانی زندگی به پایان خواهد رسید. شاعر به غم و گریه‌های طبیعت اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که عواطف انسانی و طبیعی چگونه به هم پیوند می‌خورند.

شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

هوش مصنوعی: گل از بارش باران بهاری شاد و خندان شده است. بیایید یک لحظه کنار هم باشیم، ای چهره زیبا.

گل خندان شد ز گریهٔ ابر بهار

با ما بنشین یک نفس ای سیم عذار

هوش مصنوعی: فکر کن که وقتی کار ما به پایان می‌رسد، چه غم بزرگی به زمین می‌افتیم و با حال نابسامان گریه خواهیم کرد.

بندیش که چون بسر شود ما را کار

بسیار به خاک ما فرو گریی زار

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده