عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از گریهٔ زار ابر، گل تازه و پاک</p></div>
<div class="m2"><p>خندان بدمید دامن خود زده چاک</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار</p></div>
<div class="m2"><p>تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۹۸

شمارهٔ ۳۹

از گریه زار ابر گل تازه و پاک
خندان بدمید دامن خود زده چاک
زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار
تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از گریه و اشک ابر سخن می‌گوید که باعث جوانه‌زدن و رشد گل‌های تازه و پاک می‌شود. او با احساساتی عمیق بیان می‌کند که از غم و اندوهش، مانند ابر بر خاک معشوقش می‌گرید، تا شاید او نیز مانند گلی شکفته از خاک سر برآورد.

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: ابر به خاطر گریه‌اش، گل تازه و خوشبو را زنده و شاداب کرده است و آن گل با لبخندی زیبا دامن خود را دامن‌دار کرده است.

از گریهٔ زار ابر، گل تازه و پاک

خندان بدمید دامن خود زده چاک

هوش مصنوعی: از آن می‌گریم مانند ابری که بر روی زمین می‌بارد، تا اینکه تو نیز مانند گلی شکفته از خاک بیرون بیایی.

زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار

تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده