عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که بر چون سمنت می‌ریزد</p></div>
<div class="m2"><p>زلف سیه پرشکنت می‌ریزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای سی و دو سالهٔ من آخر بنگر</p></div>
<div class="m2"><p>کان سی و دو دُر از دهنت می‌ریزد</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3320 - عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

دردا که بر چون سمنت می ریزد
زلف سیه پرشکنت می ریزد
ای سی و دو ساله من آخر بنگر
کان سی و دو در از دهنت می ریزد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و غم خود سخن می‌گوید و به زیبایی زلف معشوق اشاره می‌کند که همچون سمنت بر او می‌ریزد. او به 32 سال عمر خود اشاره کرده و از معشوق می‌خواهد که به حال او نگاهی بیندازد، زیرا این سال‌ها مانند چیزهایی از دهان او ریخته می‌شود.

شمارهٔ ۳۲

شمارهٔ ۳۳

هوش مصنوعی: افسوس که بر سرم، زلف سیاه و زیبا از روی درد و اندوه می‌ریزد.

دردا که بر چون سمنت می‌ریزد

زلف سیه پرشکنت می‌ریزد

هوش مصنوعی: ای کسی که 32 سال داری، نگاه کن که چطور 32 گوهر از زبانت جاری می‌شود.

ای سی و دو سالهٔ من آخر بنگر

کان سی و دو دُر از دهنت می‌ریزد

شمارهٔ ۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده