عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گل بیرخ گلرنگ تو خاریست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>چشم از غم تو چو چشمه ساریست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بیروی تو ای روی به خاک آورده</p></div>
<div class="m2"><p>آشفته دلی و روزگاریست مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۲۳

گل بیرخ گلرنگ تو خاریست مرا
چشم از غم تو چو چشمه ساریست مرا
بیروی تو ای روی به خاک آورده
آشفته دلی و روزگاریست مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به زیبایی و جذابیت گل بیرخ و گلرنگ اشاره می‌کند و می‌گوید که این زیبایی برای او مانند خاری است که باعث درد و رنج می‌شود. او همچنین از غم معشوقش صحبت می‌کند که همچون چشمه‌ای جاری است. در نهایت، شاعر به آشفتگی دل و روزگار خود اشاره می‌کند و می‌گوید که پس از روی معشوقش، حال دل و زندگی‌اش به هم ریخته است.

شمارهٔ ۲۱

شمارهٔ ۲۲

هوش مصنوعی: گل بدون رنگ تو برای من مانند خار است و چشمانم از غم تو همچون چشمه‌ای پرآب می‌باشد.

گل بیرخ گلرنگ تو خاریست مرا

چشم از غم تو چو چشمه ساریست مرا

هوش مصنوعی: ای محبوب من، به خاطر تو از دنیا بی‌خبر و دلbroken هستم و روزگار بر من دشواری می‌گذارد.

بیروی تو ای روی به خاک آورده

آشفته دلی و روزگاریست مرا

شمارهٔ ۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده