عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای پشت بداده رفته هم روز نخست</p></div>
<div class="m2"><p>برخیز که این گریهٔ ابر از غم تست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا ابر بهار خاک پای تو بشست</p></div>
<div class="m2"><p>بر خاک تو سبزه همچو خطّ تو برُست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳

ای پشت بداده رفته هم روز نخست
برخیز که این گریه ابر از غم تست
تا ابر بهار خاک پای تو بشست
بر خاک تو سبزه همچو خط تو برست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از کسی یاد می‌کند که روز نخست به دوری رفته و اکنون به گریه و غم پرداخته است. او از آن شخص می‌خواهد که برخیزد، زیرا این اشک و غم ناشی از عشق اوست. همچنین اشاره می‌کند که تا زمانی که ابر بهار زمین را شستشو دهد، سبزه‌ها بر روی خاک او می‌رویند، مشابه زیبایی نوشته‌های او.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: ای کسی که در سختی‌ها از من حمایت کردی، اکنون که روزهای خوش گذشته را به یاد می‌آورم، بیدار شو، زیرا این اشک‌ها که مانند باران می‌بارند، به خاطر غم توست.

ای پشت بداده رفته هم روز نخست

برخیز که این گریهٔ ابر از غم تست

هوش مصنوعی: در بهار، وقتی باران می‌بارد و زمین را شستشو می‌دهد، سبزه و گل‌ها به زیبایی روییده می‌شوند، مانند زیبایی و خطوطی که در دستان تو دیده می‌شود.

تا ابر بهار خاک پای تو بشست

بر خاک تو سبزه همچو خطّ تو برُست

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده