عطار » مختارنامه » باب بیست و چهارم: در آنكه مرگ لازم و روی زمین خاك رفتگان است » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دو چشم ز اشک خیره میباید کرد</p></div>
<div class="m2"><p>از بس که غمم ذخیره میباید کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند به آب پاک روشن داریم</p></div>
<div class="m2"><p>روئی که به خاک تیره میباید کرد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

دو چشم ز اشک خیره میباید کرد
از بس که غمم ذخیره میباید کرد
تا چند به آب پاک روشن داریم
رویی که به خاک تیره میباید کرد

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر اندوه عمیق شاعر است که به خاطر غم و اندوهش، چشم‌ها به اشک خیره شده‌اند. شاعر احساس می‌کند که باید غمش را جمع کند و به جای زندگی در شادی، به دشواری‌ها و دردهایش بپردازد. او از بی‌فایدگی تلاش برای داشتن چهره‌ای شاداب در برابر سختی‌های زندگی سخن می‌گوید و به ناامیدی از حفظ ظاهر می‌پردازد.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: باید چشمانم را از اشک پر کنم و به دنیا خیره شوم؛ زیرا آن‌قدر غم در دل دارم که باید آن را ذخیره کنم.

دو چشم ز اشک خیره میباید کرد

از بس که غمم ذخیره میباید کرد

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید به ظاهر و تمیزی آب دلخوش باشیم، در حالی که در حقیقت باید به فکر سرنوشت خود در دنیای خاکی و تاریک باشیم؟

تا چند به آب پاک روشن داریم

روئی که به خاک تیره میباید کرد

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده