عطار » مختارنامه » باب بیست و چهارم: در آنكه مرگ لازم و روی زمین خاك رفتگان است » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قومی که به خاک مرگ سر بازنهند</p></div>
<div class="m2"><p>تا حشر ز قال و قیل خود باز رهند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا کی گوئی کسی خبر باز نداد</p></div>
<div class="m2"><p>چون بیخبرند از چه خبر باز دهند</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۹۲

شمارهٔ ۱۶

قومی که به خاک مرگ سر بازنهند
تا حشر ز قال و قیل خود باز رهند
تا کی گویی کسی خبر باز نداد
چون بیخبرند از چه خبر باز دهند

هوش مصنوعی: این شعر به این مفهوم اشاره دارد که قومی که از مرگ و حقیقت فرار کنند، نمی‌توانند از مشکلات و چالش‌های خود رها شوند. آن‌ها همچنان در بی‌خبری به سر می‌برند و نمی‌توانند درباره‌ی مسائل مهم و واقعیت‌های زندگی خود صحبت کنند، زیرا از آنچه که باید بدانند بی‌خبرند. به نوعی، این شعر تأکید می‌کند بر لزوم آگاهی و مواجهه با حقیقت به جای فرار از آن.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: مردمی که حاضر نیستند با مرگ روبرو شوند، باید بدانند که تا روز قیامت از حرف و حدیث‌های خود آزاد نخواهند شد.

قومی که به خاک مرگ سر بازنهند

تا حشر ز قال و قیل خود باز رهند

هوش مصنوعی: تا کی می‌گویی که کسی خبری نداد؟ در حالی که آن‌ها از موضوع خبر بی‌خبرند و نمی‌دانند باید چه بگویند.

تا کی گوئی کسی خبر باز نداد

چون بیخبرند از چه خبر باز دهند

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده