عطار » مختارنامه » باب بیست و چهارم: در آنكه مرگ لازم و روی زمین خاك رفتگان است » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گیرم که جهان به کام دیدی وشدی</p></div>
<div class="m2"><p>زلف همه دلبران کشیدی و شدی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چیزی که ترا هوا بر آن میدارد</p></div>
<div class="m2"><p>انگار بدان همه رسیدی و شدی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳

گیرم که جهان به کام دیدی وشدی
زلف همه دلبران کشیدی و شدی
چیزی که ترا هوا بر آن میدارد
انگار بدان همه رسیدی و شدی

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که شخصی توانسته به تمام خواسته‌ها و آرزوهایش برسد و از زیبایی‌ها و لذت‌های دنیا بهره‌مند شود. اما با این حال، می‌فهمد که چیزی که واقعاً دلخواه اوست، همچنان برایش دست نیافتنی است و همچنان در جستجوی آن است. به این ترتیب، زندگی و آرزوها به نوعی همواره در حال تغییر و جستجو هستند.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: فرض کن که در این دنیا به تمامی خواسته‌هایت رسیدی و از زیبایی‌های دلبران بهره‌مند شدی.

گیرم که جهان به کام دیدی وشدی

زلف همه دلبران کشیدی و شدی

هوش مصنوعی: هر چیزی که به آن علاقه‌مند شوی، گویی به تمام آنچه که برای رسیدن به آن نیاز است، می‌رسی و به هدف خود دست پیدا می‌کنی.

چیزی که ترا هوا بر آن میدارد

انگار بدان همه رسیدی و شدی

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده