عطار » مختارنامه » باب بیست و چهارم: در آنكه مرگ لازم و روی زمین خاك رفتگان است » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ره بس دور است توشه بردار و برو</p></div>
<div class="m2"><p>فارغ منشین تمام بردار وبرو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند کنی جمع که تا چشم زنی</p></div>
<div class="m2"><p>فرمان آید که جمله بگذار و برو</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

ره بس دور است توشه بردار و برو
فارغ منشین تمام بردار وبرو
تا چند کنی جمع که تا چشم زنی
فرمان آید که جمله بگذار و برو

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از دوری راه و نیاز به آماده‌سازی و توشه برداری صحبت می‌کند. او تأکید می‌کند که نباید بی‌خیال بود و باید همه چیز را جمع‌آوری کرد و به راه ادامه داد. همچنین هشدار می‌دهد که ممکن است زمانی فرا برسد که دستور ترک همه چیز داده شود و باید آماده رفتن بود.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: راه بسیار طولانی است، پس وسایل لازم را بردار و به سفر برو. بی‌کار نمان و تمام امکاناتت را جمع کن و حرکت کن.

ره بس دور است توشه بردار و برو

فارغ منشین تمام بردار وبرو

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهی برای جمع کردن و کنار هم آوردن چیزها تلاش کنی؟ به محض اینکه نگاه کنی، خواهی دید که باید همه چیز را رها کنی و بروی.

تا چند کنی جمع که تا چشم زنی

فرمان آید که جمله بگذار و برو

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده