عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که ز خواب بس دل غافل ما</p></div>
<div class="m2"><p>تا موی سپید شد سیه شد دل ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دردا و دریغا که به جز درد و دریغ</p></div>
<div class="m2"><p>حاصل نامد ز عمر بیحاصل ما</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۷۴

شمارهٔ ۴۵

دردا که ز خواب بس دل غافل ما
تا موی سپید شد سیه شد دل ما
دردا و دریغا که به جز درد و دریغ
حاصل نامد ز عمر بیحاصل ما

هوش مصنوعی: این بیت شعر بیانگر حسرت و اندوه شاعر از گذر زمان و بی‌نتیجه بودن عمر اوست. او می‌گوید که در خواب غفلت زندگی کرده و حالا که زمان گذشته و موهایش سفید شده، دلش حزن و اندوه را حس می‌کند. در نهایت، او به این نتیجه می‌رسد که تنها درد و حسرت از عمرش به جا مانده و هیچ دستاوردی نداشته است.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: ای کاش که از خواب غفلت بیدار می‌شدیم، دردناک است که در غفلت گذر عمر باعث شده دل ما تیره و تار شود و اکنون با گذشت زمان، موهایمان هم سفید شده است.

دردا که ز خواب بس دل غافل ما

تا موی سپید شد سیه شد دل ما

هوش مصنوعی: آه از اینکه در زندگی ما جز درد و نارضایتی چیزی به دست نیامد و عمر ما بی‌ثمر گذشت.

دردا و دریغا که به جز درد و دریغ

حاصل نامد ز عمر بیحاصل ما

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده